Jan (87)uit Heerlen
Mijn vader (nu 87) heeft tot november 2014 geheel zelfstandig gewoond en geleefd. Een herseninfarct heeft hieraan een abrupt einde gemaakt. Na moeizame maanden van revalidatie en ziekenhuis in/uit, kon hij in maart 2015 naar een verzorgingshuis. Hij kwam eindelijk weer iets tot leven, maar toen constateerden ze daar dat hij beginnende dementie had en zou hij naar een verpleeghuis moeten gaan. Dat half jaar van wachten op een plaatsje is hij zijn kamer amper nog uit geweest, werd hij depressief, lag elke dag uit verveling maar in bed. Zodoende kreeg ik het idee een wens voor hem te laten vervullen, om hem zo een duw in de goede richting te geven.
(Papa is altijd een groot fan van de Heerlense brandweer geweest. Geen enkel korps in de omgeving kon daar tegenop, volgens hem. Vroeger zijn we dan ook vaak samen op de fiets naar brandjes gaan kijken (alleen gebouwen, menselijk leed vond hij niets om naar te kijken). Geweldig vond hij al dat materieel wat Heerlen er telkens weer bij kreeg. Ook toen ik niet meer thuis woonde, hield hij me op de hoogte….een nieuwe ladderwagen, een schuimblusser etc.)
Na een tijdje een leuk telefoontje van Hetty: de wens zou vervuld gaan worden!
Januari dit jaar kon ik hem verhuizen en gelukkig voelde hij zich er snel thuis, maar zijn sombere stemming bleef nog aanhouden. Intussen was Hetty al druk bezig met van alles voor zijn oppepperdag te regelen.
Vrijdag 24 maart 2017 was het dan zover…..spannend voor hem, want ik had hem verteld dat er iets leuks zou gaan gebeuren vandaag, maar niet verklapt wat precies.
Half 1 was ik bij hem, hij had zich netjes aangekleed, voelde zich goed en samen wachtten we op wat ging komen. Het zonnetje scheen, dus ook het weer werkte al goed mee. Om kwart voor 1 kwamen Hetty, Frank en Wim (de fotograaf) eraan, met een prachtig bloemstukje voor pa. Toen met de auto op weg naar de verrassing……
We stopten bij restaurant ’t Kastiëlke in Heerlen. Daar kregen we een zalige lunch/high tea aangeboden, alles smaakte perfect. Papa was in zijn element, voelde zich duidelijk weer leven…..onder “gewone” mensen zijn, lekker kunnen praten, weg van zieken en “oudjes” (want hij ziet zich zelf nog niet als oudje). Voor hem was dit al zijn oppepper! Tegen het einde van de lunch kreeg hij een cadeau, een mooi boek van de Heerlense brandweer. Daar was hij echt mee in zijn nopjes want het bevatte foto’s van door de jaren heen….maar hij had verder niets in de gaten.
Ineens kwam er een brandweerwagen met sirene het parkeerterrein opgereden. Papa schrok zich rot, dacht echt dat er ergens iets ernstigs aan de hand was en dat zo zijn leuke dag wellicht ten einde kwam…..we gingen naar buiten en er kwamen 5 brandweerjongens en 1 meisje ’t terrein opgelopen, die papa allemaal een hand gaven en met Jan aanspraken…..en toen had hij in de gaten dat dit er bij hoorde en dit alles voor hem was……GEWELDIG om te zien. Hij was helemaal in zijn element. En toen mocht hij voor in de wagen gaan zitten, een hele toer, wij 4 op de achterbank en gingen we rijden. Wat een verrassing… op straat stonden nog 2 grote wagens! In een optocht reden we naar de kazerne, zo leuk om te zien, vooral op de rotondes.. Dit is echt iets om nooit meer te vergeten.
In de kazerne hebben ze papa van alles laten zien, hij kwam ogen en oren te kort. De groep was ook zo enthousiast om van alles te tonen, maar ook om dingen van vroeger van hem te horen!! De slaapkamers, douches, sportzaal, fitnessruimte, de grote keuken, kantine/woonkamer, de slangentoren (die tegenwoordig vanwege andere ,zelfdrogende, slangen niet meer gebruikt hoeft te worden als droogtoren voor gewassen slangen), de wasruimte (alle spullen worden na een brand direct gewassen), de ruimte waar flessen direct weer met zuurstof worden gevuld en de garage met zoveel auto’s. En dan alle snufjes, die ze vroeger niet hadden. En wat papa ook verbaasde, alles was overal zo schoon. Zelfs de auto’s en wagens glommen en ’t meest verbaasde hem, dat je IN de brandweerwagen zo schoon kon zitten.
Daarna mocht papa zo’n werkjas aan en helm op, poepoe, wat waren die dingen zwaar en dan moest je daarmee ook nog werken! En dan al die materialen, zoals pneumatische schaar, waarmee ze een auto kunnen open knippen, ook al loodzwaar. En dan zoveel water in zo’n wagen, wat een gewicht als die over de wegen scheurt!!!
Op het laatst mocht papa nog met water gaan spuiten, maar toen was zijn energie ook echt op. De dag was mooi geweest voor hem. We werden netjes met een brandweerbusje naar huis gebracht, waar hij kapot, maar super blij en heel tevreden direct naar bed ging.
Zoveel gezien, gedaan, beleefd…….zoals hij zelf zegt: “Dit zal ik mijn hele leven nooit meer vergeten”. Iedereen die hij ziet, krijgt heel enthousiast zijn verhaal te horen, dat ze met al die grote wagens voor HEM waren gekomen.
Een oppepper was ’t zeker : Papa bloeit weer!!!
Lieve Hetty en Frank……jullie hebben een geweldige dag voor mijn papa geregeld!!!
Wim, bedankt dat jij er zoveel foto’s van hebt gemaakt, om de herinnering “levend” te houden.
En Ploeg C van de Heerlense brandweer ook bedankt voor jullie enthousiaste medewerking.
Bedankt “OPPEPPER4ALL” dat jullie zoiets mogelijk maken.
Deze wens werd mede mogelijk gemaakt door:
